Śledztwo teatralne
Warszawę i Wąchabno dzieli ponad 400 kilometrów, dzieje od 1934 roku, droga głosów, odgłosów i dokumentów. Jednocześnie jest jeden instrument. Jest też potomkini. Są też luki w układanej przez nią historii. Pustka, którą ledwo można dostrzec pomiędzy setkami pożółkłych kartek, nagraniami, które wiecznie czekają na swoich słuchaczy, piaszczystą drogą Wąchabna, zakrzywionymi rogami kozła, pograniczem, Wielkopolską i jej muzyką. Jak odnaleźć tu głos, którego nikt zawczasu nie zapamiętał? Jego odtworzenie to próba odnalezienia własnej tożsamości.
„Duże zamieszanie na początku melodii. Koźlarz gubi się, nie wie, jaką melodię podchwycić. Skrzypek ratuje sytuację, wpadając na trop właściwej melodii, podrzucił ją jednak w niedogodnej dla kozła pozycji. Współmuzykowanie nie udało się, bracia się rozkleili, skrzypek przerzuca się w „zapozycję” /na strunę G/, żeby sztukować to, czego kozioł już nie może wygrać, całość wypadła nieudatnie i nie reprezentatywnie w stosunku do podanego przez wykonawców incypitu. Postękiwanie obu graczy, którzy w ten sposób usiłują podratować nieudaną produkcję, mąci czytelność nagrania”. (fragment zapisu z badań terenowych: J.Sobieskiej)
performerka, pieśniarka, zbieranie i opracowanie materiałów: Alicja Brudło
opieka tutorska i reżyserska: Weronika Fibich
Śledztwo zrealizowane w ramach Akademii Teatru Alternatywnego, organizowanej przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Teatr Kana i Teatr Brama w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016.
W projekcie wykorzystano nagrania archiwalne oraz dokumenty Jadwigi i Mariana Sobieskich pochodzące ze zbiorów Polskiej Akademii Nauk.
ZDJĘCIA
Śledztwo teatralne
Warszawę i Wąchabno dzieli ponad 400 kilometrów, dzieje od 1934 roku, droga głosów, odgłosów i dokumentów. Jednocześnie jest jeden instrument. Jest też potomkini. Są też luki w układanej przez nią historii. Pustka, którą ledwo można dostrzec pomiędzy setkami pożółkłych kartek, nagraniami, które wiecznie czekają na swoich słuchaczy, piaszczystą drogą Wąchabna, zakrzywionymi rogami kozła, pograniczem, Wielkopolską i jej muzyką. Jak odnaleźć tu głos, którego nikt zawczasu nie zapamiętał? Jego odtworzenie to próba odnalezienia własnej tożsamości.
„Duże zamieszanie na początku melodii. Koźlarz gubi się, nie wie, jaką melodię podchwycić. Skrzypek ratuje sytuację, wpadając na trop właściwej melodii, podrzucił ją jednak w niedogodnej dla kozła pozycji. Współmuzykowanie nie udało się, bracia się rozkleili, skrzypek przerzuca się w „zapozycję” /na strunę G/, żeby sztukować to, czego kozioł już nie może wygrać, całość wypadła nieudatnie i nie reprezentatywnie w stosunku do podanego przez wykonawców incypitu. Postękiwanie obu graczy, którzy w ten sposób usiłują podratować nieudaną produkcję, mąci czytelność nagrania”. (fragment zapisu z badań terenowych: J.Sobieskiej)
performerka, pieśniarka, zbieranie i opracowanie materiałów: Alicja Brudło
opieka tutorska i reżyserska: Weronika Fibich
Śledztwo zrealizowane w ramach Akademii Teatru Alternatywnego, organizowanej przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Teatr Kana i Teatr Brama w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016.
W projekcie wykorzystano nagrania archiwalne oraz dokumenty Jadwigi i Mariana Sobieskich pochodzące ze zbiorów Polskiej Akademii Nauk.
ZDJĘCIA
