Orbis Tertius
(Poznań)
przekład, adaptacja, reżyseria: Lech Raczak
muzyka: Paweł Paluch
scenografia: Piotr Tetlak
kostiumy: Ewa Tetlak
wideo i światło: Krzysztof Urban
występują: Małgorzata Walas-Antoniello, Wojciech Siedlecki, Paweł Stachowczyk, Janusz Stolarski
czas trwania: 75 minut
"Misterium Buffo" jest najgłośniejszym i najbardziej emblematycznym, sztandarowym niejako przedstawieniem Daria Fo, człowieka teatru, aktora, reżysera i dramaturga, laureata literackiego Nobla w roku 1997. Kilka komedii Fo wystawiano w ostatnich latach w Polsce (także w Teatrze Telewizji), jednak tekst „Misterium Buffo” jest najważniejszy w dorobku twórcy. Wystawiany w całym świecie, (według danych włoskiej agencji autorskiej w ciągu 45 lat od premiery osiągnął zadziwiającą liczbę 5 000 przedstawień) – w naszym kraju pozostaje zupełnie nieznany. Opowiada – w sposób komiczny, sięgający kulturowych tradycji karnawału i błazenady – fragmenty Świętej Historii.
Spektakl jest pełen miłości i podziwu do bohatera większości opowieści – Jezusa z Nazaretu, ale jednocześnie krytyki doczesnego kształtu zinstytucjonalizowanej religii, uwikłanej we władzę ziemską i eksponującej bogactwo i splendor. Dziś – w czasach papieża Franciszka – dawna krytyka Fo uzyskuje nieoczekiwanie propapieski wymiar. Największym i niezwykłym walorem tekstu i przedstawienia, składającego się z serii kilku i kilkunastominutowych monologów, jest niezwykły splot komizmu i wzruszenia, przyziemnej ludzkiej miary i nadludzkiej siły świętości, sacrum i profanum: poruszający i ludzki wymiar transcendencji.
Orbis Tertius
(Poznań)
przekład, adaptacja, reżyseria: Lech Raczak
muzyka: Paweł Paluch
scenografia: Piotr Tetlak
kostiumy: Ewa Tetlak
wideo i światło: Krzysztof Urban
występują: Małgorzata Walas-Antoniello, Wojciech Siedlecki, Paweł Stachowczyk, Janusz Stolarski
czas trwania: 75 minut
"Misterium Buffo" jest najgłośniejszym i najbardziej emblematycznym, sztandarowym niejako przedstawieniem Daria Fo, człowieka teatru, aktora, reżysera i dramaturga, laureata literackiego Nobla w roku 1997. Kilka komedii Fo wystawiano w ostatnich latach w Polsce (także w Teatrze Telewizji), jednak tekst „Misterium Buffo” jest najważniejszy w dorobku twórcy. Wystawiany w całym świecie, (według danych włoskiej agencji autorskiej w ciągu 45 lat od premiery osiągnął zadziwiającą liczbę 5 000 przedstawień) – w naszym kraju pozostaje zupełnie nieznany. Opowiada – w sposób komiczny, sięgający kulturowych tradycji karnawału i błazenady – fragmenty Świętej Historii.
Spektakl jest pełen miłości i podziwu do bohatera większości opowieści – Jezusa z Nazaretu, ale jednocześnie krytyki doczesnego kształtu zinstytucjonalizowanej religii, uwikłanej we władzę ziemską i eksponującej bogactwo i splendor. Dziś – w czasach papieża Franciszka – dawna krytyka Fo uzyskuje nieoczekiwanie propapieski wymiar. Największym i niezwykłym walorem tekstu i przedstawienia, składającego się z serii kilku i kilkunastominutowych monologów, jest niezwykły splot komizmu i wzruszenia, przyziemnej ludzkiej miary i nadludzkiej siły świętości, sacrum i profanum: poruszający i ludzki wymiar transcendencji.