Teatr Kana to wiele historii. Czasem porwanych, fragmentarycznych, czasem śmiesznych, czasem bolesnych. Często z ciągiem dalszym, który powracał po wielu latach. To wiele biografii, w których Kana zapisała się w sposób na tyle istotny, że kierunkowała dalsze wybory. Stawała się kawałkiem życia. Albo punktem odniesienia. I dopiero z tych skrawków pamięci: szybkich spotkań odnalezionych pomiędzy kolejnymi terminami, telefonicznych opowieści nagrywanych na dyktafon, wspomnień spisywanych z notatników, ale też długich nocnych rozmów przy stole, takich «na oczy» – budowała się nam ta opowieść.