Dzięki rozwijającym się w ostatnich latach różnym odmianom myślenia posthumanistycznego, odkrywamy jak bogate życie prowadzą nie-ludzie (zwierzęta, rośliny, minerały, rzeczy, technologie, algorytmy itp.) i jak złożone są relacje, z których utkane jest nasze środowisko. W pierwszej edycji konferencji pytaliśmy o udział nie-tylko-ludzi w procesach animacyjnych. W tym roku chcemy ćwiczyć wyobraźnię posthumanistyczną.

 

Wyobraźnię posthumanistyczną rozumiemy jako szczególną zdolność do brania w nawias obowiązujących rozstrzygnięć ontologicznych (Abriszewski 2013, Nowak 2016) oraz odwagę do ponownego stawiania pytań o przedmiot, cele i metodologie pedagogiki i animacji naturykultury (Chutorański 2020). Uważamy, że pozwala ona przekraczać (dominujące w teorii animacji kultury) pozycje antropocentryczne oraz stawiać pytania o znaczenie posthumanistyki dla rozwoju myśli i działalności animacyjnej.

 

Panel dyskusyjny z udziałem Marcina Marii Bogusławskiego, Marii Czerepaniak-Walczak, Weroniki Fibich, Karoliny Izdebskiej, Pauli Rudź, Zbigniewa Romańczuka

 

Czwartek